Thursday 8 May 2014

όταν μεγαλώσω

  Πώς θα είναι άραγε ο κόσμος σε μερικά χρόνια, όταν πια  θα ξέρουμε ακόμη και το πώς σκέφτεται ο άνθρωπος; Ποιοι μηχανισμοί σε αυτό το μυστήριο σε εμάς σήμερα όργανο που ονομάσαμε εγκέφαλο, δημιουργούν σε κάθε άνθρωπο με διαφορετικό τρόπο  την φωνούλα της συνείδησης του.Όταν θα ξέρουμε ακριβώς το τι είναι τα αισθήματα, η σκέψη, το συνειδητό, το υποσυνείδητο, και πόσο ψηλό είναι το τείχος που χωρίζει το κοινωνικό όν από τη ζούγκλα των ενστίκτων του.
 Αναρωτιέμαι τι σχέση θα έχει η κοινωνία του τότε με του σήμερα και πώς θα εξελιχθούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Όλα θα είναι διάφανα και αυθεντικά. Θα ξέρω τι σκέφτεσαι εσύ για εμένα και εσύ τι σκέφτομαι εγώ για εσένα.
 Αλήθεια, δεν ξέρω εάν θέλω να φτάσει αυτή η εποχή. Όσο μεγαλώνω παρόλο που ενθουσιάζομαι απο την μόνιμη εξελικτική πορεία του είδους μας, νιώθω πως αυτή οδεύει στο πουθενά. Επιβάλλεται με τέτοιο τρόπο, που πετάει πίσω της πολλές χαρές της ζωής και κάνει τον άνθρωπο όλο και πιο δυστυχισμένο.
  Βέβαια  γράφοντας τώρα και ρίχνοντας μια τυφλή ματιά στο μέλλον, συνειδητοποιεί κανείς οτι ο άνθρωπος του μέλλοντος δεν θα είναι σε θέση να κατανοήσει το τι έχει χάσει εφόσον ποτέ δεν το είχε. Και είναι αυτή η πικρία που με κάνει και σκέφτομαι, πόσο άνθρωποι υπήρξαμε, πόσο είμαστε και πόσο θα καταλήξουμε.