όταν μεγαλώσω

  Πώς θα είναι άραγε ο κόσμος σε μερικά χρόνια, όταν πια  θα ξέρουμε ακόμη και το πώς σκέφτεται ο άνθρωπος; Ποιοι μηχανισμοί σε αυτό το μυστήριο σε εμάς σήμερα όργανο που ονομάσαμε εγκέφαλο, δημιουργούν σε κάθε άνθρωπο με διαφορετικό τρόπο  την φωνούλα της συνείδησης του.Όταν θα ξέρουμε ακριβώς το τι είναι τα αισθήματα, η σκέψη, το συνειδητό, το υποσυνείδητο, και πόσο ψηλό είναι το τείχος που χωρίζει το κοινωνικό όν από τη ζούγκλα των ενστίκτων του.
 Αναρωτιέμαι τι σχέση θα έχει η κοινωνία του τότε με του σήμερα και πώς θα εξελιχθούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Όλα θα είναι διάφανα και αυθεντικά. Θα ξέρω τι σκέφτεσαι εσύ για εμένα και εσύ τι σκέφτομαι εγώ για εσένα.
 Αλήθεια, δεν ξέρω εάν θέλω να φτάσει αυτή η εποχή. Όσο μεγαλώνω παρόλο που ενθουσιάζομαι απο την μόνιμη εξελικτική πορεία του είδους μας, νιώθω πως αυτή οδεύει στο πουθενά. Επιβάλλεται με τέτοιο τρόπο, που πετάει πίσω της πολλές χαρές της ζωής και κάνει τον άνθρωπο όλο και πιο δυστυχισμένο.
  Βέβαια  γράφοντας τώρα και ρίχνοντας μια τυφλή ματιά στο μέλλον, συνειδητοποιεί κανείς οτι ο άνθρωπος του μέλλοντος δεν θα είναι σε θέση να κατανοήσει το τι έχει χάσει εφόσον ποτέ δεν το είχε. Και είναι αυτή η πικρία που με κάνει και σκέφτομαι, πόσο άνθρωποι υπήρξαμε, πόσο είμαστε και πόσο θα καταλήξουμε.

Όποιος ξεχνάει χάνεται, ραγίζει όποιος θυμάται

 Με πίεσε τόσο πολύ ο εαυτός μου να γράψω αυτές τις κωλογραμμές.. Έχοντας αλλάξει στάση ιδεολογική , χιούμορ και πολλα άλλα στον εαυτό μου απο την τελευταία φορά που έγραψα εδω πέρα, συμβιβάστηκα και αποφάσισα να το κάνω , απ'ότι θυμάμαι είναι και ένας τρόπος για να κατευνάσω τις σκέψεις μου, μπας και σταματήσουν να μου χτυπάνε το κεφάλι. Δείξε λίγο κατανόηση.

 Και νόμιζα πως είχα τελειώσει με το γράψιμο. Να όμως που οι σκέψεις,  μου σκάβουν το μυαλό από μέσα προσπαθώντας να ελευθερωθούν. Δεν τους αρέσει εδώ μέσα, ούτε και σε εμένα βέβαια.. Αλλά είναι και αυτή η ανακούφιση που νιώθεις με το που τα βγάζεις από μέσα σου που μου έδωσε κίνητρο.
 
   Ποτέ δεν μπορούσα να κατανοήσω τη φύση μιας καταθλιπτικής περιόδου και το πως  επηρεάζει τις λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος σαν μια πραγματική ασθένεια. Δεν μου ταίριαζε, δεν μπορούσα να χωνέψω το πως μια λέξη, μια εικόνα στο μυαλό, μια νότα, μπορούν να προκαλέσουν έναν  συναισθηματικό καταρράκτη που πλημμυρίζει κάθε δωμάτιο της σκέψης σου με αναμνήσεις.
    Πλέον όμως μπορώ να καταλάβω πως περπατά η ψυχή προς τον γκρεμό των συναισθημάτων και πως  έπειτα η λογική  μαζεύει τα κομμάτια της.
    Καθημερινά οι ισορροπίες μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων ταράσσονται, από δυνάμεις έκκεντρες και μη, που τους σπρώχνουν στην λογική και την αλήθεια από τη μία, και στο συναίσθημα και στο όνειρο απ'την άλλη. Εθελοτυφλώντας ο άνθρωπος επιλέγει το μονοπάτι του ονείρου γιατί όσες φορές και αν πάθει δεν φαίνεται  να μαθαίνει. Ώσπου, φτάνοντας στο τέλος της γραμμής, εκεί που η φλόγα δεν φαίνεται πια στον ορίζοντα, χάνει αυτό που ποθεί και βρίσκεται μετέωρος να ταλαντεύεται.
Δεν υπάρχει  χειρότερο αίσθημα από αυτό της απορίας. Από ένα ηχηρό και επαναλαμβανόμενο "γιατί".

Όποιος ξεχνάει χάνεται, ραγίζει όποιος θυμάται

Σημείωση προς τον εαυτό μου,
  εάν  διαβάσω αυτές τις γραμμές κάποτε στο μέλλον, να με χλευάσω και να με ειρωνευτώ για το πόσο εμετικός και σχιζοφρενής μπορώ να γίνω! Μετά να χαμογελάσω γιατί θα έχω βρει τον εαυτό μου.