Με πίεσε τόσο πολύ ο εαυτός μου να γράψω αυτές τις κωλογραμμές.. Έχοντας αλλάξει στάση ιδεολογική , χιούμορ και πολλα άλλα στον εαυτό μου απο την τελευταία φορά που έγραψα εδω πέρα, συμβιβάστηκα και αποφάσισα να το κάνω , απ'ότι θυμάμαι είναι και ένας τρόπος για να κατευνάσω τις σκέψεις μου, μπας και σταματήσουν να μου χτυπάνε το κεφάλι. Δείξε λίγο κατανόηση.
Ποτέ δεν μπορούσα να κατανοήσω τη φύση μιας καταθλιπτικής περιόδου και το πως επηρεάζει τις λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος σαν μια πραγματική ασθένεια. Δεν μου ταίριαζε, δεν μπορούσα να χωνέψω το πως μια λέξη, μια εικόνα στο μυαλό, μια νότα, μπορούν να προκαλέσουν έναν συναισθηματικό καταρράκτη που πλημμυρίζει κάθε δωμάτιο της σκέψης σου με αναμνήσεις.
Πλέον όμως μπορώ να καταλάβω πως περπατά η ψυχή προς τον γκρεμό των συναισθημάτων και πως έπειτα η λογική μαζεύει τα κομμάτια της.
Καθημερινά οι ισορροπίες μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων ταράσσονται, από δυνάμεις έκκεντρες και μη, που τους σπρώχνουν στην λογική και την αλήθεια από τη μία, και στο συναίσθημα και στο όνειρο απ'την άλλη. Εθελοτυφλώντας ο άνθρωπος επιλέγει το μονοπάτι του ονείρου γιατί όσες φορές και αν πάθει δεν φαίνεται να μαθαίνει. Ώσπου, φτάνοντας στο τέλος της γραμμής, εκεί που η φλόγα δεν φαίνεται πια στον ορίζοντα, χάνει αυτό που ποθεί και βρίσκεται μετέωρος να ταλαντεύεται.
Δεν υπάρχει χειρότερο αίσθημα από αυτό της απορίας. Από ένα ηχηρό και επαναλαμβανόμενο "γιατί".
Όποιος ξεχνάει χάνεται, ραγίζει όποιος θυμάται
Σημείωση προς τον εαυτό μου,
εάν διαβάσω αυτές τις γραμμές κάποτε στο μέλλον, να με χλευάσω και να με ειρωνευτώ για το πόσο εμετικός και σχιζοφρενής μπορώ να γίνω! Μετά να χαμογελάσω γιατί θα έχω βρει τον εαυτό μου.