Ξύπνησα από ένα όνειρο, είχα ανοιχτό τον υπολογιστή και έκατσα να γράψω.
Νομίζω οτι θα σου άρεσε κάτι τέτοιο για να ακούσεις.
Και τελικά τι θα γίνει; Κανείς δεν ξέρει.. Συνεχίζουμε όλοι τις ζωές μας. Άβουλα στρατιωτάκια και περαστικοί διαβάτες.
Έρχομαι, φεύγω, έρχεσαι, φεύγεις.. Δεν ερχόμαστε ποτέ μαζί αλλά πάντοτε φεύγουμε μόνοι.
Μάλλον πρέπει επιτέλους να σταματήσω να βασανίζω το μυαλό μου. Σκόρπιες εικόνες, αρώματα, ματιές, γέλια και χαρές που γεύτηκα για τόσο λίγο και όμως ζωγράφισαν τόσο καλαίσθητα ένα κομματάκι της ζωής μου.
Κανείς δεν ξέρει πως αλλιώς θα μπορούσε να ξετυλιχτεί το νήμα με ένα διαφορετικό κλότσο, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα γιατί ίσως έτσι θα έπρεπε να έχουν.
Να και πάλι λοιπόν που βασανίζω το νου μου με λέξεις όπως το "ίσως" και το "αλλιώς"..
Μπορεί αυτή να το διαβάζει και να γελάει με το όλο μελόδραμα της υπόθεσης ή με τα ορθογραφικά αλλά τότε τουλάχιστον θα ξέρω ότι την έκανα να γελάσει και ότι έχω σκατά χιούμορ. Στο κάτω κάτω πιο πολύ για εμένα τα γράφω.. Με βοηθάει αρκετά..
Θα αφηγηθώ με δικά μου λόγια μια ιστορία που με άγγιξε και θέλω πολύ να την μοιραστώ.
Από την στιγμή που γεννιόμαστε, κρατάμε στα χέρια μας ένα πινέλο. Άλλοι έχουν μεγάλο, άλλοι έχουν μικρό,( μην πάει ο νους σου στο πονηρό). Με το πινέλο αυτό ζωγραφίζει ο ένας στον τοίχο της ψυχής του άλλου. Κάποιοι θα σε ζωγραφίσουν πρόχειρα και νοπά, κάποιοι θα δημιουργήσουν πραγματικά έργα τέχνης πάνω σου, κάποιοι θα αφήσουν λεκέδες και μουτζούρες..
Σε κάποιους θα ζωγραφίσεις και εσύ , σε άλλους όχι. Τί θα κάνεις; Θα κρατήσεις ένα τοίχο μικρό, βάφοντας με το τεράστιο πινέλο σου στους τοίχους των άλλων;
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι απο τους καλούς ζωγράφους , ούτε έχω μεγάλο πινέλο. Ο τοίχος μου όμως είναι πάντα τεράστιος και ανοιχτός. Διοτι ξέρω οτι ακόμη και πάνω απο τις χειρότερες μουτζούρες μπορεί να ζωγραφίσει κάποιος όπως εσύ.
Οι αναμνήσεις είναι λοιπόν που δεν μ'αφήνουν. Δεν ξέρω αν θέλω να τις κρατήσω ή όχι.. Έχω μάθει οτι ο χρόνος και η λήθη είναι γιατρικό για την καρδιά, αλλά έχω μάθει επίσης ότι όπως ένα σπίτι έτσι και η ζωή μας χτίζεται, όχι από τούβλα και μπετό, αλλα απο αξίες, ιδανικά και πιστεύω, γιαυτό μπορείς, και καλό είναι, να το κάνεις μια ανακαινισούλα κάθε τόσο .
Οι αναμνήσεις μιας ζωής όμως είναι αυτές που θα είναι για πάντα εκεί να το κατοικούν. Δίνουν ζωντάνια και διαφορετικότητα στο οικοδόμημα της. Καλές ή κακές, ευχάριστες ή δυσάρεστες αυτές είναι και θα είναι.
Τις αγκαλιάζω με όση αγάπη θα αγκάλιαζα αυτή που προσπαθεί να ξεχάσει. Την ευχαριστώ για τις στιγμές και ελπίζω να συνεχίσει να χρησιμοποιεί το πινέλο της.
και σιωπηλά θα σου ψιθύριζα στο αυτί προτού αποκοιμηθείς..
"Να προσέχεις.."
Νομίζω οτι θα σου άρεσε κάτι τέτοιο για να ακούσεις.
Και τελικά τι θα γίνει; Κανείς δεν ξέρει.. Συνεχίζουμε όλοι τις ζωές μας. Άβουλα στρατιωτάκια και περαστικοί διαβάτες.
Έρχομαι, φεύγω, έρχεσαι, φεύγεις.. Δεν ερχόμαστε ποτέ μαζί αλλά πάντοτε φεύγουμε μόνοι.
Μάλλον πρέπει επιτέλους να σταματήσω να βασανίζω το μυαλό μου. Σκόρπιες εικόνες, αρώματα, ματιές, γέλια και χαρές που γεύτηκα για τόσο λίγο και όμως ζωγράφισαν τόσο καλαίσθητα ένα κομματάκι της ζωής μου.
Κανείς δεν ξέρει πως αλλιώς θα μπορούσε να ξετυλιχτεί το νήμα με ένα διαφορετικό κλότσο, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα γιατί ίσως έτσι θα έπρεπε να έχουν.
Να και πάλι λοιπόν που βασανίζω το νου μου με λέξεις όπως το "ίσως" και το "αλλιώς"..
Μπορεί αυτή να το διαβάζει και να γελάει με το όλο μελόδραμα της υπόθεσης ή με τα ορθογραφικά αλλά τότε τουλάχιστον θα ξέρω ότι την έκανα να γελάσει και ότι έχω σκατά χιούμορ. Στο κάτω κάτω πιο πολύ για εμένα τα γράφω.. Με βοηθάει αρκετά..
Θα αφηγηθώ με δικά μου λόγια μια ιστορία που με άγγιξε και θέλω πολύ να την μοιραστώ.
Από την στιγμή που γεννιόμαστε, κρατάμε στα χέρια μας ένα πινέλο. Άλλοι έχουν μεγάλο, άλλοι έχουν μικρό,( μην πάει ο νους σου στο πονηρό). Με το πινέλο αυτό ζωγραφίζει ο ένας στον τοίχο της ψυχής του άλλου. Κάποιοι θα σε ζωγραφίσουν πρόχειρα και νοπά, κάποιοι θα δημιουργήσουν πραγματικά έργα τέχνης πάνω σου, κάποιοι θα αφήσουν λεκέδες και μουτζούρες..
Σε κάποιους θα ζωγραφίσεις και εσύ , σε άλλους όχι. Τί θα κάνεις; Θα κρατήσεις ένα τοίχο μικρό, βάφοντας με το τεράστιο πινέλο σου στους τοίχους των άλλων;
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι απο τους καλούς ζωγράφους , ούτε έχω μεγάλο πινέλο. Ο τοίχος μου όμως είναι πάντα τεράστιος και ανοιχτός. Διοτι ξέρω οτι ακόμη και πάνω απο τις χειρότερες μουτζούρες μπορεί να ζωγραφίσει κάποιος όπως εσύ.
Οι αναμνήσεις είναι λοιπόν που δεν μ'αφήνουν. Δεν ξέρω αν θέλω να τις κρατήσω ή όχι.. Έχω μάθει οτι ο χρόνος και η λήθη είναι γιατρικό για την καρδιά, αλλά έχω μάθει επίσης ότι όπως ένα σπίτι έτσι και η ζωή μας χτίζεται, όχι από τούβλα και μπετό, αλλα απο αξίες, ιδανικά και πιστεύω, γιαυτό μπορείς, και καλό είναι, να το κάνεις μια ανακαινισούλα κάθε τόσο .
Οι αναμνήσεις μιας ζωής όμως είναι αυτές που θα είναι για πάντα εκεί να το κατοικούν. Δίνουν ζωντάνια και διαφορετικότητα στο οικοδόμημα της. Καλές ή κακές, ευχάριστες ή δυσάρεστες αυτές είναι και θα είναι.
Τις αγκαλιάζω με όση αγάπη θα αγκάλιαζα αυτή που προσπαθεί να ξεχάσει. Την ευχαριστώ για τις στιγμές και ελπίζω να συνεχίσει να χρησιμοποιεί το πινέλο της.
και σιωπηλά θα σου ψιθύριζα στο αυτί προτού αποκοιμηθείς..
"Να προσέχεις.."
No comments:
Post a Comment